Yazmak, sonsuza dek...

Güneşin, umudun ve çocukların uğramadığı topraklardan mı yaratıldık acaba diye düşünürüm bazen. Yüreğimde kendime yabancılık hissettiğimde dünyanın bittiği yerde, bir bankın üzerinde sonsuza dek kıpırdamadan oturmak isterim. İçimdeki yabancıyla hâlâ tanışamadım ve sanırım tanışamayacağım. Birbirimize aşinayız ama hiç konuşmuşluğumuz yok. Ne o benden memnun ne de ben ondan. Bu Beden ikimize yetmiyor, farkındayız. Hasım değiliz ama ısınamıyoruz da birbirimize. Kendimin kendime huzur vermesini bekliyorum. İkimizi de kırmak istemiyorum.

    Hiç yoksa en az on beş yılı vardır bu şiirin. Yaşar Kemal' in gönül şiiri dediği ilk gençlik yıllarının şiirlerindendir. Vaktiyle Üsküdar Üniversitesinde çıkarılan Düşeyazdık fanzinde arkadaşlar lütfedip yer vermişti. Selam olsun... SEVDA BİLMEK... Sevda nedir bilmem ben Onun mevsim geçişlerindeki ince öksürüşünü düşünüp Uykuya direnmeyi bilirim bir türlü ısınmayan parmak uçlarını Ta yüreğime bastırıp ısıtmanın hayalini bilirim Gün boyu köşe başlarında nöbete durup Uzaktan bir tebessümünü yakalamanın sevincini bilirim Saçlarına dokunabilmek için rüzgar olma heveslerimi bilirim Adımı sesinden duyunca içimde havalanan beyaz güvercinler bilirim Yıldızsız geceler bilirim, onun göğe bakmadığı geceler... Aslında hiç olmamış birinin yokluğuyla sırtıma sızı oluşunu bilirim Omzumda ihtiyar işi bir hırka yıllanmışlığıyla dolaşmanın yorgunluğunu bilirim Gün be gün karartısı çoğalan bir İstanbulsuzluk bilirim Kalk hele Zarifoğlu, sen bilirsin; Bir şiir bilip onu yazamamak da sevd...